Ավարտվում է սեպտեմբեր ամիսը մեր գեղեցիկ փոքրիկ ճամփորդությունով դեպի Սյունյաց աշխարհ, որը մեզ արդեն շատ հարազատ է դարձել: Եղանակների տարբերությունով այս անգամ աշուն էր, անցած անգամ գարուն, որը մեծ տարբերություն է տալիս: Այնտեղ հետաքրքիր աշնանային մթնոլորտ կար, քաղաքում այդ մթնոլորտը չի զգացվում: Բայց այնտեղ…. ամեն ինչ ուրիշ է, չորս կողմը չոր խոտեր կային, իսկ ծառերը դեռ կանաչ էին ու բերքերով լի, ծառերի զարդն էր: Հյուրատանը ինչպես միշտ մեզ լավ դիմավորեցին և մենք նրանց ճանաչելով փոքրինչ զրուցեցինք:
Այդ ամենի հետ միասին ես ուրախ էի որ քրոջս հետ էի և ինձ ավելի հանգիստ էի զգում, սա առաջին դպրոցական ճամփորդություններ նրա հետ:
Ճանապարհին այցելեցինք մեր սիրված վայրերը և դրանցից մեկը Շաքիի ջրվեժը արժանի էր երկրորդ անգամ տեսնել: Միշտ սիրուն տեսք ունի անփոփոխ:
Քաղաքից հեռու այնտեղի օդը, ջուրը, քամին, արևը, սարերը, դաշտերը, գիշերվա ընթացքում երևացող աստղերը միակն են, որ քաղաքում չես տեսնի: Թե չէ ուզում ես անընդհատ մի բարձր տեղ բարձրանաս կանգնես, այդ կեսօրի արևի տակ և նայես….նայե՜ս այն հեռուները, զգաս այդ քամին, արևի պատճառով կիսափակ աչքերով տեսնես այդ սարերը, որոնք միշտ դարերով այդտեղ են, և որ ժամանակին նույնկերպ նայում էին այդպես քո նախապապերը: Չմոռանանք որ այցելեցինք Հ.Սահյանի տուն- թանգարանը, չնայած նրան, որ փոքրիկ էր, այն հյուրընկալ էր և բանաստեղծությունները, նկարները, մի տեսակ հայրենատենչություն էր առաջացնում, թե և ես այնտեղ առաջին անգամ էի: Եվ ես շատ կուզեի նրան անձամբ տեսնեի և նրան պապիկիս նման կընդունեի և հաճույքով կլսեի նրա պատմած պատմությունները և նրա արտասանած բանաստեղծությունները: Եվ հետո մի պահ մտածեցի, իսկ ինչքան ժամանակ պետք է անցնի, որպիսի մեր ապրած-չապրած կյանքը լինի թանգարանում մեր օգտագործած իրերը` նույնպես: Ամեն դեպքում ինչ կլինի ապագայում ես չգիտեմ, իսկ ինչ եղել է անցյալում ես չեմ կարող փոխել, բայց ես գիտեմ, որ ամենալավ ժամանակահատվածում եմ ծնվել և պետք է աշխատեմ, իմ փոքրիկ ներդրումը ունենամ և իհարկե վայելեմ այն ինչ ունեմ:
Իննա Բանդուրյան 