Այս ամսվա ընթացքում որոշել էինք ճամփորդել։ Արատես գնալը ինչ-ինչ պատճառներով չստացվեց, բայց մենք աշխատեցինք չհուսահատվել և պատրաստվեցինք ճամփորդելու այլ տեղ. որոշեցինք միասին. գնում ենք՝ բացահայտելու Սյունիքը։ Այսպես, նախագիծը՝ բլոգում, լավ տրամադրված, պատրաստվեցինք ճամփորդությանը։ Օրերը՝ ամսի 15-16-ը՝ շաբաթ-կիրակի։ Դեռ ուրբաթ օրը մտորում էի Սյունիքից հասնող լուրերի շուրջ և մտածում էի անհանգստացած.« Բա որ սա նույնպես չստացվի»։ Ամեն դեպքում հույսը սրտումս՝ սպասեցի շաբաթ օրվան։ Գնացինք; Ամենահետաքրքիրն այն էր, խմբի երեխաներից ոչ մեկը չէր եղել Սյունիքում: Ուրեմն բոլորիս համար է նոր ու հետաքրքիր լինելու:
Նախատեսված կանգառներում կանգնել-հանգստանալուց և բրդուճանախաճաշից հետո շարժվեցինք Գոմք գյուղ, որտեղ մեզ սպասում էին։ բարձր դասարանցի 14 սովորողները ռազմագիտության իրենց ուսուցչի հետ քայլեցին մեզ հետ, օգնեցին, որ հեշտությամբ կողմնորոշվենք գյուղի իրոք մեկը մյուսից սիրուն վայրերում։ Քայլեցինք երևի մոտավորապես երկու կմ Գոմքից հեռու գտնվող Կապույտ գյուղ։ Չկա ավելի ծանր բան, քան լքված գյուղը։ Ամենուր փակված դռներ, քանդված տներ ու չքնաղ բնություն։ Գյուղում ապրում է ընդամենը երեք ընտանիք։
Շարունակեցինք ճամփան և ժամանեցինք մեզ արդեն սպասող հյուրատունը։ Մեզ դիմավորեցին երգով, պարով, լավ տրամադրությամբ։ Արագ-արագ սկսեցինք տեղավորվել, լուծեցինք մեր սենյակի հարցերը։Դա ամենա հիշվող բաններ մնացել այդ օրվանից քանի որ շատ հավես, հաճելի, միջավայր էր ստեղծվել այդպես խաղացինք մինչև տասներկուսը։ Վաղ առավոտյան մենք պետք է բարձրանայինք Դավիթ Բեկի բերդը։ Դժվար էր բարձրանալը, ոչ բոլորը կարողացան բարձրանալ բերդի ամենավերևի գագաթը․ ընդամենը երեք հոգի։ Մյուսները բարձրացան կեսը, արտասանեցինք «Ես իմ անուշ Հայաստանի» ստեղծագործությունը և զգուշորեն փորձեցինք իջնել։ Չմոռանամ ասել, որ վայրը շատ գեղեցիկ էր Որոտան գետը, կամուրջը և ժայռը։ Կարող եք համոզվել նկարներով, բայց երբեք դրանք չեն արտահայտել այն, ինչ տեսել ենք աչքով։ Նախաճաշից հետո անցանք մեր ժամանցային խաղերին։ Հետո՝ Որոտնավանք, քայլք Սիսիանում ու Շաքիի ջրվեժ։ Շատ հավանեցի, այն ուղղակի հիասքանչ վայր էր, կյանքում չէի եղել ջրվեժին այդքան մոտ։ Ջրվեժի խշշոցը ուժեղ էր լսվում և կարծես բնության կողմից երաժշտություն լիներ մեր ականջների համար։ Զբաղվեցինք նաև աղբահավաքով, բայց այնտեղ շատ մաքուր էր, կարիքը չկար։ Տոլորսը չհաջողվեց տեսնել, ջրի մակարդակի բարձրանալու պատճառով եկեղեցին ծածկվել էր, թաղվել ջրերում։ Ափսոս։ Ինձ համար ամենահուզիչը Նորավանքն էր։ Շատ էի հուզվել․ վերջին անգամ հայրիկս էր ինձ բերել այստեղ վեց տարի առաջ, կարոտեցի այդ օրերը՝ նորից վանքը տեսնելով։ Եվ նկարվեցի, որը ինձ համար հազվադեպ է, բայց այդ վայրը ինձ հարազատ էր։ Հետո կտրեցինք մնացած 120-կմը և եկանք քաղաք, բոլորին տուն ճանապհարեցինք։ Սա ամենալավ ճամփորդություններ և այն երկար եմ դեռ հիշելու։ Շատ բան տեսանք, նոր մարդկանց ճանաչեցինք, իրար ճանաչեցինք ու ավելի մտերմացանք։
Իննա Բանդուրյան 